İzmir'de kış ayları çok da çekilir değil. Her ne kadar kışı çok sevsem de, insanların gri suratlarını görmek beni de mutsuz ediyor.
     Bazı sabahlar, hala kapalıyken göz kapaklarımı delen, gözlerimde ateş harelerinden seraplar bırakan,o güneşle uyanıyorum. İnsana 'yaşıyorsun' diye seslenen o güneş. İnsanı tekrar doğmaya teşvik eden o güneş... Sokağa çıktığın an atıyor tokadını. O nasıl bir kazık atmak ki tepede alev alev yanan güneş varken sen donuyorsun. Kar yağsa daha sıcak olur.
     Diyeceğim yine aynı yere geliyor, gülüyorsunuz ama soğuk. Hava soğuyor. Ben de soğuyorum. Güvenmiyorum ve korkularınızı uzmanca saklamanız sizi korkusuz yapmıyor.