Zaman zaman aklını başına toplarsın. Silkelenir, biraz kendine söylenir, mantıklı davranmaya karar verirsin. Gel gelelim kalp hep mantığa galip gelir. Hatta mantığıyla yürüyen insanda kalp mi olur diye düşünürüm. Kalp ki ne kalp; taktırır pembe gözlükleri gözüne tekrar.
Peki sonra ne mi olur... Bir gerçek gelir, yüz tane umudunun, bin tane hayalinin üstüne düşer. Umutlar ve hayaller hep gelecek için değil midir. Ha yakın gelecek Ha uzak gelecek. Eğer artık umut ve hayallerinin bir çıkarı yoksa o zaman gelecek de mi yok acaba. Mantık dedim ya, bunun tek mantıklı açıklaması bu.
Bir de kalp sızısı var ki, yaşarken tarif etmesi çok güç olan. Şöyle söyleyeyim, kılıçtan keskin bir bıçakla enlemesine sıyırıp alır zar gibi ince bir parçayı kalbinden. Bu tarif çok eksik. Çünkü sızlarken yazamıyorum.