İnsan sıkılınca, üzülünce yazmak istiyor. Şikayet edecek kimseniz yoksa kaleme kağıda sarıyorsunuz demek. Düşündüm canım abimi, yazdığını sanmıyorum. Sıkılınca yazamamak onu ne kadar yoruyordur. Yazmayan, yazabildiğinin farkında olmayan herkes için üzüldüm bir an.
Vazgeçmişlik üzerine bir yazı bu. Bedenimin etrafına yayılmış ruhum. Ruhum uyuşmuş. Ruhum yorulmuş. İsyan, talep, haykırış yok. Kırılmışlık, vazgeçmişlik var. Ne uğruna diyorum yani. Ne gerek var diyorum. Herkes tarafını seçmiş, herkes kendi köşesinde. Ben de köşemi kabullendim. Savaşmak istemiyorum. Bitti o çılgın koşturmaca. Sonuçta ne uğruna...